Szczęście Krajowe Brutto to wskaźnik rozwoju Bhutanu – w przeciwieństwie do produktu krajowego brutto, jak to jest w każdym innym znanym mi kraju. Pierwszy raz zetknęłam się z tą koncepcją w publikacji Jana Berdo „Zrównoważony rozwój. W stronę życia w harmonii z przyrodą”.
W 1972 roku świeżo upieczony król Bhutanu - Jigme Singye Wangchuck opracował program, w ramach którego głównym wskaźnikiem rozwoju kraju było poczucie szczęścia każdego obywatela.
Kiedy o tym czytałam, oczy otwierały mi się ze zdumienia, że polityk całkiem serio potraktował szczęście obywateli jako priorytet. Idea szczęścia odnosi się zarówno do sfery materialnej jak duchowej. Zakłada się bowiem, że o ile redukcja ubóstwa i materialny rozwój zapewniają „dobrobyt fizyczny”, to szczęście duchowe nie może zostać zapewnione jedynie poprzez stwarzanie dobrych warunków materialnych.
Poniżej cytat z książki:
Koncepcja Szczęścia Krajowego Brutto oparta jest na przekonaniu, że człowiek z natury poszukuje szczęścia i że szczęście jest najbardziej pożądaną rzeczą przez wszystkich obywateli. Bhutan nie odrzuca dążenia do szczęścia obywateli jako utopijnego przedsięwzięcia, lecz stara się je wspierać poprzez dostosowanie polityki państwa do założeń koncepcji Szczęścia Krajowego Brutto.
Program rozwoju Bhutanu, którego podstawą jest koncepcja Szczęścia Krajowego Brutto, obejmuje cztery główne obszary:
Celem rządu Bhutanu jest stworzenie „makro-warunków” dla szczęścia obywateli.
Rozwój ekonomiczny ma zapewnić możliwość godnego utrzymania się obywateli, niemniej jednak zauważa się, że szczęście nie leży w stale rosnącej konsumpcji. Z tego też względu za wskaźnik rozwoju uznaje się osiągnięcie stabilnego poziomu konsumpcji, zamiast ciągłego dążenia do jego wzrostu.
Bhutan, zamiast zmierzać do zwiększenia populacji miast, zdecydował się na rozwój wsi. Zmieniono programy nauczania w szkołach tak, aby dawać dzieciom i młodzieży praktyczne umiejętności, które przydatne są do życia na wsi, takie jak rolnictwo i rzemiosło. Do odległych wiosek doprowadzono prąd elektryczny, utworzono wiejskie ośrodki zdrowia. Postawiono także na decentralizację i wiele decyzji oddano w ręce lokalnych organizacji.
W koncepcji Szczęścia Krajowego Brutto zwraca się także uwagę na rolę przyrody w życiu człowieka oraz na wpływ środowiska naturalnego na szczęście ludzi. Z tego też względu opracowano program ochrony przyrody i zazieleniania kraju. Obecnie 26% powierzchni Bhutanu zajmują obszary chronione, a lasy pokrywają aż 72% powierzchni kraju.
Publikacja Jana Berdo jest dostępna na stronie http://www.sopockainicjatywa.org/edukacja/
Zaproś mnie do wsparcia Twoich marzeń. Zapisz się na bezpłatną pierwszą sesję: Sylwia Zawada, Certified Coach CoachWise™, Warszawa, tel. 795 069 695 lub e-mail: sylwia.zawada at gmail.com
W 1972 roku świeżo upieczony król Bhutanu - Jigme Singye Wangchuck opracował program, w ramach którego głównym wskaźnikiem rozwoju kraju było poczucie szczęścia każdego obywatela.
Kiedy o tym czytałam, oczy otwierały mi się ze zdumienia, że polityk całkiem serio potraktował szczęście obywateli jako priorytet. Idea szczęścia odnosi się zarówno do sfery materialnej jak duchowej. Zakłada się bowiem, że o ile redukcja ubóstwa i materialny rozwój zapewniają „dobrobyt fizyczny”, to szczęście duchowe nie może zostać zapewnione jedynie poprzez stwarzanie dobrych warunków materialnych.
Poniżej cytat z książki:
Koncepcja Szczęścia Krajowego Brutto oparta jest na przekonaniu, że człowiek z natury poszukuje szczęścia i że szczęście jest najbardziej pożądaną rzeczą przez wszystkich obywateli. Bhutan nie odrzuca dążenia do szczęścia obywateli jako utopijnego przedsięwzięcia, lecz stara się je wspierać poprzez dostosowanie polityki państwa do założeń koncepcji Szczęścia Krajowego Brutto.
Program rozwoju Bhutanu, którego podstawą jest koncepcja Szczęścia Krajowego Brutto, obejmuje cztery główne obszary:
- zrównoważony rozwój społeczno-ekonomiczny oparty na zasadzie równości społecznej
- ochronę środowiska
- zachowanie i promowanie kultury
- promowanie dobrych rządów
Celem rządu Bhutanu jest stworzenie „makro-warunków” dla szczęścia obywateli.
Rozwój ekonomiczny ma zapewnić możliwość godnego utrzymania się obywateli, niemniej jednak zauważa się, że szczęście nie leży w stale rosnącej konsumpcji. Z tego też względu za wskaźnik rozwoju uznaje się osiągnięcie stabilnego poziomu konsumpcji, zamiast ciągłego dążenia do jego wzrostu.
Bhutan, zamiast zmierzać do zwiększenia populacji miast, zdecydował się na rozwój wsi. Zmieniono programy nauczania w szkołach tak, aby dawać dzieciom i młodzieży praktyczne umiejętności, które przydatne są do życia na wsi, takie jak rolnictwo i rzemiosło. Do odległych wiosek doprowadzono prąd elektryczny, utworzono wiejskie ośrodki zdrowia. Postawiono także na decentralizację i wiele decyzji oddano w ręce lokalnych organizacji.
W koncepcji Szczęścia Krajowego Brutto zwraca się także uwagę na rolę przyrody w życiu człowieka oraz na wpływ środowiska naturalnego na szczęście ludzi. Z tego też względu opracowano program ochrony przyrody i zazieleniania kraju. Obecnie 26% powierzchni Bhutanu zajmują obszary chronione, a lasy pokrywają aż 72% powierzchni kraju.
Publikacja Jana Berdo jest dostępna na stronie http://www.sopockainicjatywa.org/edukacja/
Zaproś mnie do wsparcia Twoich marzeń. Zapisz się na bezpłatną pierwszą sesję: Sylwia Zawada, Certified Coach CoachWise™, Warszawa, tel. 795 069 695 lub e-mail: sylwia.zawada at gmail.com
Pani Sylwio, wszystko zależy od wykonania - diabeł jak zawsze tkwi w szczegółach. Sama idea jest szczytna, ale mieliśmy już przecież eksperyment makro w dziedzinie uszczęśliwiania społeczeństw za sprawą komunizmu. W Konstytucji USA obywatele mają prawo "to pursue happiness", a społeczeństwo tego kraju jest chyba najbardziej nieszczęśliwym na świecie (co czwarty Amerykanin ma depresję, o otyłości nie mówiąc). Nie wiem, jak jest w Bhutanie.
OdpowiedzUsuń